برای بسیاری از اروپائی‌ها، جنگ دو ساله در اوکراین شبیه یک درگیری دور است، تهدیدی که انتزاعی باقی مانده است، اما این جدا شدن راحت، مانند ماده‌ای مست کننده، گرانی واقعی موقعیت را پنهان می‌کند.
*** سردرگمی در کنفرانس امنیتی مونیخ
به گزارش سروش، دکتر سعید سیفی به عنوان یکی از کارشناسان ارشد روابط بین الملل و علی رضوان پور به عنوان یکی از مدرسین دانشگاه و تحلیل گر مسائل بین الملل در یادداشتی به بررسی کنفرانس امنیتی مونیخ پرداختند.
نویسندگان در یادداشت خود آورده‌اند:
خماری پس از یک مهمانی مجلل می‌تواند بی‌رحمانه باشد، با سردردهای تپنده و درک کامل واقعیت.
برای بسیاری از اروپائی ها، جنگ دو ساله در اوکراین شبیه یک درگیری دور است، تهدیدی که انتزاعی باقی مانده است.
این جدا شدن راحت، مانند ماده ای مست کننده، گرانی واقعی موقعیت را پنهان می کند.
اتحادیه اروپا و ایالات متحده از آغاز حمله روسیه به اوکراین از این کشور حمایت تمام عیار کردند و قصد داشتند از فروپاشی کامل آن جلوگیری کنند.
اگرچه این موضوع به طرزغیرقابل انکاری قابل تحسین است، اما شجاعت اوکراینی در میدان نبرد به روایتی آرامش بخش تبدیل شد و این باور را تقویت کرد که روسیه خسته خواهد شد و اوکراین استقامت خواهد کرد.
با این حال، اولین روز کنفرانس امنیتی مونیخ در فوریه سال جاری این توهم را در هم شکست.
خبر مرگ الکسی ناوالنی، رهبر مخالفان روسیه، عقب‌نشینی اوکراین در آودیوکا، تجاوز احتمالی روسیه به کشورهای حوزه بالتیک و اظهارات مبهم دونالد ترامپ در خصوص ناتو، فضای ناامیدی قابل لمسی را در این کنفرانس ایجاد کرد.
اما علی رغم فضای دلهره‌آور کنفرانس، جهان غرب هنوز با تصویر کامل و تاریک از خواب بیدار نشده است.
در مونیخ، بارها شنیدیم که مقامات ایالات متحده و اتحادیه اروپا می‌گویند، در واقع، «اوکراین در بلندمدت پیروزخواهد شد».
در اینجا واقعیت های نگران کننده ای است که غرب باید به آن اذعان کند: اوکراین نمی تواند بدون کمک اضافی به تلاش های جنگی خود ادامه دهد.
۹۵ میلیارد دلاری که پیش از این در کنگره آمریکا بسته آن نهائی شد، برای حفظ توان سربازان اوکراینی برای دفاع از خط مقدم و شکوفا نگه داشتن اقتصاد ما (اروپائی ها) ضروری است.
زلنسکی گفته است که بدون کمک بیشتر غرب در جنگ شکست خواهد خورد.
اروپا نمی تواند مهمات و تجهیزات مورد نیاز اوکراین را به سرعت فراهم کند.
تنها واشنگتن می تواند کمبود مهمات ما را به موقع حل کند تا دستاوردهای جنگ را حفظ کند.
هزینه های نظامی باید به شدت افزایش یابد.
زمانی که روسیه تحت یک مدل اقتصادی زمان جنگ عمل می کند، بیش از دو درصد از هزینه های دفاعی تولید ناخالص داخلی مورد نیاز است.
اما فرانسه و آلمان هنوز برای رسیدن به این معیار تلاش می کنند.
کشورهای غربی باید هزینه های نظامی را به میزان قابل توجهی افزایش دهند، در فناوری های پیشرفته سرمایه گذاری کنند و حمایت ملموس و فوری از اوکراین به عمل آورند.
امنیت اروپا در خطر است و تدریج گرایی غرب شکست خورده است.
کمک های نظامی تدریجی غرب به اوکراین، به روسیه اجازه می دهد تا تاکتیک های خود را تطبیق دهد و از کشورهایی چون کره شمالی کمک بگیرد.
تاخیر در تامین جنگنده های F-16 تا تابستان ۲۰۲۴ به روسیه زمان مناسبی را برای مقابله با هواپیماهای MiG و SU اوکراین خواهند داد.
مسئله مهم دیگر توپخانه است.
زلنسکی گفته است که بر اساس اطلاعات اوکراین، روسیه یک میلیون گلوله توپ از کره شمالی دریافت خواهد کرد.
به نوبه خود، اتحادیه اروپا تعهد خود را برای ارسال یک میلیون گلوله توپ ۱۵۵ میلی متری به اوکراین تا مارس ۲۰۲۴ اعلام کرده، اما تا پایان ژانویه، تنها ۳۳۰,۰۰۰ گلوله به کیف رسیده است.
اوکراین نیروی دریایی ندارد، اما پس از موفقیت چشمگیرش در دریای سیاه در سال ۲۰۲۳ پهپادهای دریایی جدید کیف به ناوگان دریای سیاه روسیه آسیب قابل توجهی وارد کرده اند و نیروهای ویژه آن عملیات جسورانه ای را در داخل خاک روسیه انجام دادند.
ادغام این فناوری ها می تواند به طور قابل توجهی قابلیت های ناتو را افزایش دهد، دارایی های مسدود شده دولتی روسیه را مصادره کند و به کیف اجازه دهد از این پول برای تامین مالی تسلیحات استفاده کند.
این ۳۰۰ میلیارد دلار به ماشین جنگی پوتین آسیب می رساند و او را از بودجه حیاتی محروم می کند و حمایت عمومی او را تضعیف می کند.
جهان بالاخره باید با واقعیت خشن بزرگترین جنگ زمینی اروپا پس از جنگ جهانی دوم روبه رو شود.
غربی ها در کنفرانس امنیتی مونیخ اذعان کردند که ما باید محکم در کنار اوکراین بایستیم.
تنها در این صورت است که می توانیم امیدوار باشیم که در آب های متلاطم پیش رو می توانیم حرکت کنیم.
نویسندگان: دکتر سعید سیفی – کارشناس ارشد روابط بین الملل و علی رضوان پور – مدرس دانشگاه و تحلیل گر مسائل بین الملل
انتهای پیام///
