بر اساس مطالعات جدید انجام شده در دانشگاه مونترال، کودکان مبتلا به طیف اوتیسم که به فعالیت‌های موسیقی مشغول هستند، مهارت‌های ارتباط اجتماعی خود را به میزان قابل‌توجهی نسبت به کسانی که در معرض موسیقی قرار ندارند، بهبود بخشیده‌اند.
*** بهبود ارتباطات اجتماعی با موسیقی
به گزارش سروش به نقل از پژواک، به گفته محققان دانشگاه مونترال درگیر شدن در فعالیت‌های موسیقی مانند آواز خواندن و نواختن آلات در درمان انفرادی می‌تواند مهارت‌های ارتباط اجتماعی کودکان اوتیستیک و همچنین کیفیت زندگی خانواده‌شان را بهبود بخشد و درنهایت ارتباطات مغزی را در شبکه‌های کلیدی افزایش دهد.
ارتباط بین اختلال طیف اوتیسم (ASD) و موسیقی به اولین توصیف اوتیسم، بیش از ۷۰ سال پیش بازمی‌گردد، زمانی که گفته شد تقریباً نیمی از مبتلایان به این اختلال « توانایی تشخیص زیر و بم یک نت را دارند داده شده؛ احساس تندی مطلق ». از آن زمان، حکایات زیادی در مورد تأثیر عمیق موسیقی بر افراد مبتلا به ASD وجود دارد، اما شواهد کمی از مزایای درمانی آن وجود دارد.
برای دریافت تصویر واضح‌تر، محققان آزمایشگاه بین‌المللی مغز، موسیقی و صدا UdeM (BRAMS) و دانشکده علوم ارتباطات و اختلالات مک‌گیل (SCSD) 51 کودک مبتلا به ASD در سنین ۶ تا ۱۲ سال را برای شرکت در یک کارآزمایی بالینی دعوت کردند.
ابتدا والدین پرسشنامه‌هایی را درباره مهارت‌های ارتباط اجتماعی فرزندشان و کیفیت زندگی خانواده‌شان و همچنین شدت علائم کودکشان تکمیل کردند.
کودکان تحت اسکن MRI قرار گرفتند تا یک خط پایه از فعالیت مغزی مشخص شود.
سپس کودکان به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند: یکی از گروه ها در معرض موسیقی و دیگری شاهد. هر جلسه ۴۵ دقیقه طول می کشید و در موسیقی درمانی Westmount انجام شد.
در گروه موسیقی، بچه‌ها آواز می‌خواندند و آلات موسیقی مختلف می‌نواختند و با یک درمانگر همکاری می‌کردند تا در تعامل متقابل شرکت کنند. گروه کنترل با همان درمانگر کار کردند و همچنین بدون هیچ گونه فعالیت موسیقایی به بازی متقابل پرداختند.
پس از جلسات، والدین کودکان گروه موسیقی، بهبود قابل توجهی را در مهارت‌های ارتباطی و کیفیت زندگی خانواده فرزندانشان، فراتر از آنچه برای گروه کنترل گزارش شده بود، بدست آمد. والدین کودکان در هر دو گروه کاهش در شدت اوتیسم را گزارش نکردند!
*** بررسی داده‌های مع‌آوری‌شده از اسکن‌های MRI کودکان
داده‌های جمع‌آوری‌شده از اسکن‌های MRI نشان می‌دهد که بهبود مهارت‌های ارتباطی در کودکانی که تحت مداخله موسیقی قرار گرفته‌اند، می‌تواند نتیجه افزایش اتصال بین نواحی شنوایی و حرکتی مغز، و کاهش ارتباط بین نواحی شنوایی و بصری باشد، که معمولاً به افراد مبتلا به اوتیسم مرتبط است.
شاردا توضیح می دهد که اتصال بهینه بین این مناطق برای ادغام محرک های حسی در محیط بسیار مهم است و برای تعامل اجتماعی ضروری است. به عنوان مثال، زمانی که با شخص دیگری در ارتباط هستیم، باید به آنچه می‌گوید توجه کنیم، در ذهنمان برنامه‌ریزی می کنیم که نوبت ما کی است تا صحبت بکنیم و سر و صدای نامربوط را نادیده بگیریم. برای افراد مبتلا به اوتیسم، این مسئله اغلب می تواند یک چالش بزرگ باشد.
این اولین کارآزمایی بالینی است که نشان می‌دهد مداخله موسیقی برای کودکان مدرسه‌ای مبتلا به اوتیسم می‌تواند منجر به بهبود ارتباطات اجتماعی و هم ارتباطات مغزی شود و یک توضیح احتمالی علوم اعصاب برای بهبود ارتباطات ارائه می‌دهد.
آپارنا نادیگ، دانشیار SCSD مک گیل و نویسنده ارشد این مطالعه می گوید: «جذابیت جهانی موسیقی آن را در سطح جهانی قابل اجرا می‌کند و می‌تواند با منابع نسبتاً کمی در مقیاس بزرگ در محیط‌های مختلف مانند خانه و مدرسه اجرا شود.
هاید می گوید: «قابل توجه، نتایج ما تنها پس از ۸ تا ۱۲ جلسه هفتگی مشاهده شد.
“ما باید این نتایج را با چندین درمانگر با درجات مختلف آموزش تکرار کنیم تا ارزیابی کنیم که آیا اثرات در محیط های بزرگتر و واقعی باقی می مانند یا خیر.
انتهای پیام///
برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.